#هرروزیک_مفهوم

Active Market

این مفهوم در حسابداری به معنای بازار فعال است. بازار فعال (Active Market) به بازاری اطلاق می‌شود که در آن معاملات منظم و مکرر صورت می‌گیرد و قیمت‌های قابل‌اتکایی برای دارایی‌ها یا بدهی‌ها وجود دارد. در یک بازار فعال، قیمت‌ها از اطلاعات عمومی و شفاف به‌طور مداوم به‌روز می‌شوند و امکان انجام معاملات در هر زمان ممکن است. این بازار معمولاً تحت نظارت دقیق قرار دارد و نقدشوندگی دارایی‌ها در آن بسیار بالا است.

ویژگی‌ها و اهمیت:
ویژگی اصلی یک بازار فعال، توانایی آن در ارائه قیمت‌های بازاری شفاف و معتبر است که به راحتی برای معامله‌گران و سرمایه‌گذاران قابل مشاهده است. در این بازار، عرضه و تقاضا به‌طور مداوم در حال تغییر است و این تغییرات در قیمت‌ها به‌صورت دقیق و به‌روز منعکس می‌شود. بازارهای فعال می‌توانند شامل بورس‌های اوراق بهادار، بازارهای کالا، و حتی بازارهای ارز باشند.

این مفهوم در حسابداری از اهمیت بالایی برخوردار است، به‌ویژه در تعیین ارزش منصفانه دارایی‌ها و بدهی‌ها. طبق استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی شماره ۱۳ (IFRS 13) که معادل استاندارد حسابداری شماره 42 ایران است، هنگامی که دارایی‌ها یا بدهی‌ها در یک بازار فعال قابل معامله باشند، قیمت‌های موجود در این بازار باید برای تعیین ارزش منصفانه استفاده شوند. در این استاندارد، به وضوح بیان شده است که بازار فعال باید دارای شرایطی باشد که در آن قیمت‌ها شفاف و قابل‌اتکا باشند، به‌طوری که اطلاعات لازم برای ارزیابی دارایی‌ها در دسترس قرار گیرد.

استفاده از قیمت‌های بازار فعال به‌عنوان معیار تعیین ارزش منصفانه باعث می‌شود که ارزیابی دارایی‌ها و بدهی‌ها دقیق‌تر و شفاف‌تر باشد. به همین دلیل، شناسایی اینکه آیا یک بازار برای دارایی خاصی فعال است یا خیر، تأثیر زیادی در فرآیند گزارشگری مالی و ارزیابی صحیح دارایی‌ها و بدهی‌ها خواهد داشت.

گردآوری، ترجمه و تدوین:
دکتر سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران
نوآوری در اندیشه، پیشرو در عمل

این مفهوم در حسابداری به معنای رویه‌های حسابداری است. رویه‌های حسابداری (Accounting Policies) عبارت‌اند از اصول، مبانی، مفروضات، قواعد و روش‌هایی که یک واحد تجاری برای ثبت، اندازه‌گیری، ارائه و افشای اقلام صورت‌های مالی خود به‌کار می‌گیرد. این رویه‌ها در چارچوب استانداردهای حسابداری و با هدف دستیابی به ارائه‌ای منصفانه و قابل اتکا از وضعیت مالی و عملکرد واحد تجاری انتخاب و اعمال می‌شوند.

ویژگی‌ها و اهمیت:
رویه‌های حسابداری شامل طیف گسترده‌ای از تصمیمات فنی هستند که بر نحوه‌ی گزارشگری مالی اثر مستقیم دارند. از جمله مصادیق رویه‌های حسابداری می‌توان به روش استهلاک دارایی‌ها (خط مستقیم یا نزولی)، روش ارزیابی موجودی‌ها (فایفو، میانگین موزون)، مبنای شناسایی درآمد (مبنای تعهدی یا نقدی)، و نحوه‌ی برخورد با هزینه‌های تحقیق و توسعه اشاره کرد. اهمیت این مفهوم در آن است که رویه‌های منتخب، نقش کلیدی در تعیین نحوه‌ی شناسایی و گزارشگری درآمد، هزینه، دارایی و بدهی‌ها دارند و در نتیجه، تصمیمات استفاده‌کنندگان صورت‌های مالی را تحت‌تأثیر قرار می‌دهند. استفاده از رویه‌های حسابداری یکنواخت و شفاف، به مقایسه‌پذیری اطلاعات مالی در طول زمان و بین واحدهای تجاری مختلف کمک می‌کند. واحد تجاری در انتخاب رویه‌های حسابداری باید استانداردهای حسابداری لازم‌الاجرا را رعایت کند. در مواردی که برای یک موضوع خاص، استاندارد مشخصی وجود نداشته باشد، مدیریت واحد تجاری باید با بهره‌گیری از قضاوت حرفه‌ای و با در نظر گرفتن اهداف گزارشگری مالی، رویه‌ای را انتخاب کند که منجر به ارائه‌ی وفادارانه از واقعیت‌های اقتصادی شود. این انتخاب باید به گونه‌ای باشد که اطلاعات مالی حاصل از آن، خصوصیات کیفی اطلاعات مفید نظیر مربوط بودن، قابل اتکا بودن، قابل مقایسه بودن و قابل فهم بودن را تأمین کند. برای این منظور بندهای 9 و 10 و 11 استاندارد حسابداری شماره 34 الزاماتی را مقرر نموده است. تغییر در رویه‌های حسابداری تنها در صورت وجود الزامات استانداردهای جدید یا بهبود در ارائه‌ی اطلاعات مالی مجاز است. در چنین مواردی، واحد تجاری باید آثار مالی ناشی از تغییر را به‌درستی محاسبه کرده و در صورت‌های مالی دوره‌ی جاری و سنوات گذشته، منعکس و افشا نماید. عدم افشای صحیح تغییرات می‌تواند منجر به گمراهی استفاده‌کنندگان و کاهش شفافیت گزارش‌های مالی گردد. در نهایت، افشای روشن و کامل رویه‌های حسابداری در یادداشت‌های توضیحی صورت‌های مالی، یکی از ارکان اصلی شفافیت و پاسخگویی مالی محسوب می‌شود و مبنای اعتماد استفاده‌کنندگان به گزارش‌های مالی واحد تجاری را تقویت می‌کند.

گردآوری، ترجمه و تدوین:
دکتر سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران
نوآوری در اندیشه، پیشرو در عمل

این مفهوم در حسابداری به معنای برآوردهای حسابداری است. برآوردهای حسابداری (Accounting Estimates) به فرآیند استفاده از قضاوت حرفه‌ای برای تعیین ارزش یا مبلغ اقلامی در صورت‌های مالی اطلاق می‌شود که تعیین دقیق آن‌ها به‌دلیل عدم قطعیت‌های ذاتی امکان‌پذیر نیست. این برآوردها معمولاً در شرایطی به‌کار می‌روند که اطلاعات کامل یا نهایی در دسترس نبوده و حسابدار ناگزیر به استفاده از مفروضات منطقی و مبتنی بر شواهد موجود می‌باشد.

ویژگی‌ها و اهمیت:
برآوردهای حسابداری در بسیاری از حوزه‌های گزارشگری مالی از جمله ذخایر مطالبات مشکوک‌الوصول، عمر مفید دارایی‌ها، کاهش ارزش دارایی‌ها، مالیات بر درآمد و تعهدات آتی نقش کلیدی ایفا می‌کنند.
این برآوردها تحت‌تأثیر متغیرهای اقتصادی، شرایط محیطی و سیاست‌های حسابداری واحد تجاری قرار دارند و ممکن است در دوره‌های مختلف دچار تغییر شوند. به همین دلیل، افشای مناسب مفروضات و روش‌های به‌کاررفته در تهیه برآوردها از منظر شفافیت اطلاعات مالی بسیار حائز اهمیت است.
استانداردهای حسابداری نیز الزاماتی را برای به‌روزرسانی و بازنگری این برآوردها در صورت تغییر شرایط یا اطلاعات جدید تعیین کرده‌اند.

گردآوری، ترجمه و تدوین:
دکتر سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران
نوآوری در اندیشه، پیشرو در عمل

این مفهوم در حسابداری به معنی تضاد منافع است. تضاد منافع زمانی رخ می‌دهد که یک فرد یا سازمان در موقعیتی قرار می‌گیرد که منافع شخصی یا حرفه‌ای او با مسئولیت‌ها یا تعهداتش نسبت به دیگران (مانند کارفرما، مشتری، یا سازمان) در تضاد باشد. در حسابداری و امور مالی، این مفهوم به ویژه مهم است، زیرا می‌تواند بر کیفیت گزارش‌های مالی، تصمیم‌گیری‌ها و اعتماد ذینفعان تأثیر منفی بگذارد.

مثال‌های رایج تضاد منافع در حسابداری:

1.         حسابداران و حسابرسان:

o        یک حسابرس ممکن است در شرکتی که خودش یا خانواده‌اش سهام دارند، حسابرسی انجام دهد. این وضعیت می‌تواند بر استقلال و بی‌طرفی او تأثیر بگذارد.

2.       مدیران مالی:

o        یک مدیر مالی ممکن است در شرکتی که خودش یا دوستانش منافع مالی دارند، تصمیم‌گیری کند. این تصمیم‌ها ممکن است به نفع شخصی او باشد و به ضرر شرکت یا سهامداران تمام شود.

3.      مشاوران مالی:

o        یک مشاور مالی ممکن است محصولات یا خدمات خاصی را به مشتریان توصیه کند که برای خودش کمیسیون بیشتری دارد، حتی اگر این محصولات برای مشتری مناسب نباشند.

4.       تهیه‌کنندگان گزارش‌های مالی:

o        یک حسابدار ممکن است تحت فشار مدیران ارشد قرار گیرد تا گزارش‌های مالی را به گونه‌ای تنظیم کند که عملکرد شرکت بهتر از واقعیت نشان داده شود.

راه‌حل‌های مدیریت تضاد منافع:

1.         شفافیت:

o        افشای کامل تضادهای منافع احتمالی به ذینفعان مربوطه.

2.       سیاست‌های سازمانی:

o        ایجاد سیاست‌ها و دستورالعمل‌های داخلی برای شناسایی و مدیریت تضادهای منافع.

3.      استقلال و بی‌طرفی:

o        اطمینان از اینکه حسابداران و حسابرسان در موقعیت‌هایی قرار نگیرند که استقلال آن‌ها زیر سؤال برود.

4.       کمیته‌های نظارتی:

o        تشکیل کمیته‌های مستقل برای بررسی و مدیریت تضادهای منافع.

5.       آموزش و آگاهی:

o        آموزش کارکنان و مدیران درباره اصول اخلاقی و نحوه شناسایی تضادهای منافع.

گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....

این مفهوم در حسابداری به معنی تئوری نمایندگی است و یکی از نظریه‌های مهم در حسابداری، مالی و مدیریت است که به رابطه بین مالکان (اصیل) و مدیران (نمایندگان) می‌پردازد. این تئوری به بررسی تعارضات و مشکلاتی می‌پردازد که ممکن است زمانی ایجاد شود که یک شخص (اصیل) تصمیم می‌گیرد کارها را به شخص دیگری (نماینده) واگذار کند. در حسابداری و مالی، این تئوری معمولاً برای تحلیل رابطه بین سهامداران (مالکان) و مدیران شرکت‌ها استفاده می‌شود.

مشکلات تئوری نمایندگی:

1-  مخاطره اخلاقی (Moral Hazard):

·         نماینده ممکن است پس از عقد قرارداد، رفتارهای پرریسک یا غیرمسئولانه انجام دهد، زیرا هزینه‌های این رفتارها را اصیل متحمل می‌شود.

2-  گزینش نامناسب (Adverse Selection):

·         اصیل ممکن است نتواند به طور کامل توانایی‌ها و انگیزه‌های نماینده را ارزیابی کند، که منجر به انتخاب نماینده نامناسب می‌شود.

3-  اطلاعات نامتقارن (Information Asymmetry):

·         نماینده معمولاً اطلاعات بیشتری درباره شرکت و عملکرد خود دارد، در حالی که اصیل ممکن است به این اطلاعات دسترسی کامل نداشته باشد.

نحوه حل و کاهش مشکلات تئوری نمایندگی:

1-  سیستم‌های نظارتی:

·         استفاده از حسابرسی داخلی و خارجی برای نظارت بر عملکرد مدیران.

·         ایجاد کمیته‌های نظارتی مانند هیئت مدیره.

2-  مکانیسم‌های انگیزشی:

·         ارائه پاداش‌های مالی به مدیران بر اساس عملکرد شرکت (مانند سهام یا اختیار خرید سهام).

·         همسو کردن اهداف مدیران با اهداف سهامداران.

3-  شفافیت اطلاعاتی:

·         ارائه گزارش‌های مالی دقیق و به موقع به سهامداران.

·         افزایش شفافیت در تصمیم‌گیری‌های مدیریتی.

4-  قراردادهای مبتنی بر عملکرد:

·         تنظیم قراردادهایی که حقوق و مزایای مدیران را به عملکرد مالی شرکت وابسته می‌کند.

گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....

#هرروز_یک_مفهوم

Historical Cost Principle

این مفهوم  در حسابداری به معنای اصل بهای تمام‌شده تاریخی است. این اصل یکی از اصول بنیادین حسابداری است و بیان می‌کند که دارایی‌ها و بدهی‌ها باید بر اساس مبلغی که در زمان خرید یا تحصیل آن‌ها پرداخت شده است (یعنی بهای تمام‌شده تاریخی) ثبت و گزارش شوند. این اصل به ایجاد ثبات و قابلیت اعتماد در گزارش‌های مالی کمک می‌کند.

اصل بهای تمام‌شده تاریخی بر این مفهوم استوار است که دارایی‌ها و بدهی‌ها باید بر اساس هزینه‌های واقعی که برای تحصیل آن‌ها پرداخت شده است، ثبت شوند. این اصل از تغییرات ارزش دارایی‌ها و بدهی‌ها در طول زمان (مانند افزایش یا کاهش ارزش بازار) چشم‌پوشی می‌کند و بر اساس اصل "قابلیت اثبات" عمل می‌کند. به عبارت دیگر، بهای تمام‌شده تاریخی یک مبلغ عینی و قابل اثبات است، در حالی که ارزش‌های جاری ممکن است ذهنی و متغیر باشند.

گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....

#هرروز_یک_مفهوم

Matching Principle

این مفهوم در حسابداری به معنای اصل تطابق است. این مفهوم یکی از اصول بنیادین حسابداری است و بیان می‌کند که هزینه‌ها باید در همان دوره مالی که درآمدهای مرتبط با آن‌ها شناسایی شده‌اند، ثبت شوند. به عبارت دیگر، هزینه‌ها باید با درآمدهایی که آن هزینه‌ها برای کسب آن‌ها انجام شده‌اند، تطابق داده شوند. این مفهوم به ایجاد ارتباط منطقی بین درآمدها و هزینه‌ها کمک می‌کند و برای تهیه گزارش‌های مالی دقیق و مفید ضروری است. اصل تطابق بر این مفهوم استوار است که برای اندازه‌گیری دقیق سود یا زیان یک شرکت در یک دوره مالی، باید هزینه‌هایی که برای کسب درآمدهای آن دوره انجام شده‌اند، شناسایی و ثبت شوند. این اصل به شرکت‌ها کمک می‌کند تا سود خالص هر دوره مالی را به درستی محاسبه کنند و عملکرد مالی خود را به طور دقیق گزارش دهند.

اهمیت اصل تطابق بدین شرح است:

۱. محاسبه دقیق سود خالص:
این اصل به شرکت‌ها کمک می‌کند تا سود خالص هر دوره مالی را به درستی محاسبه کنند، زیرا هزینه‌های مرتبط با درآمدهای هر دوره به درستی شناسایی می‌شوند.

۲. شفافیت مالی:
با تطابق هزینه‌ها و درآمدها، گزارش‌های مالی شفاف‌تر و قابل اعتمادتر می‌شوند.

۳. تصمیم‌گیری بهتر:
ذینفعان (مانند سرمایه‌گذاران، بانک‌ها و دولت) می‌توانند بر اساس گزارش‌های مالی دقیق، تصمیمات بهتری بگیرند.

۴. رعایت استانداردهای حسابداری:
این اصل با استانداردهای حسابداری هماهنگ است و به شرکت‌ها کمک می‌کند تا گزارش‌های مالی خود را مطابق با این استانداردها تهیه کنند.

گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....

این مفهوم در حسابداری به معنای اصل تحقق درآمد است. این مفهوم یکی از اصول بنیادین حسابداری است و بیان می‌کند که درآمد باید زمانی شناسایی و ثبت شود که تحقق یافته باشد، نه لزوماً زمانی که وجه نقد دریافت شده است. به عبارت دیگر، درآمد زمانی شناسایی می‌شود که کالا یا خدمات به مشتری تحویل داده شده باشد و مبلغ آن قابل اندازه‌گیری و دریافت باشد.اصل تحقق درآمد به این مفهوم اشاره دارد که درآمد باید در دوره مالی که تحقق یافته است، شناسایی شود. شناسایی درآمد به موقع و دقیق برای تهیه گزارش‌های مالی قابل اعتماد و مفید ضروری است.

نکته: از ابتدای سال 1404 شناسایی درآمد طبق استاندارد حسابداری شماره 43 طبق این 5 مرحله صورت می گیرد:

۱. شناسایی قرارداد با مشتری:
قرارداد بین شرکت و مشتری باید به طور رسمی شناسایی شود.

۲. شناسایی تعهدات عملکردی:
تعهدات شرکت در قبال تحویل کالا یا خدمات باید مشخص شود.

۳. تعیین قیمت معامله:
مبلغی که شرکت انتظار دارد از مشتری دریافت کند، باید تعیین شود.

۴. تخصیص قیمت معامله به تعهدات عملکردی:
قیمت معامله باید به هر یک از تعهدات عملکردی تخصیص داده شود.

۵. شناسایی درآمد هنگام تحقق تعهدات:
درآمد زمانی شناسایی می‌شود که شرکت تعهدات خود را انجام دهد و کالا یا خدمات را تحویل دهد.

اهمیت اصل تحقق درآمد بدین شرح است:

۱. شفافیت مالی:
این اصل به ایجاد شفافیت در گزارش‌های مالی کمک می‌کند، زیرا درآمدها در دوره‌های مالی مناسب شناسایی و گزارش می‌شوند.

۲. قابلیت مقایسه:
با شناسایی درآمد به صورت دقیق و به موقع، گزارش‌های مالی شرکت‌ها قابل مقایسه با یکدیگر می‌شوند.

۳. تصمیم‌گیری بهتر:
ذینفعان (مانند سرمایه‌گذاران، بانک‌ها و دولت) می‌توانند بر اساس گزارش‌های مالی دقیق، تصمیمات بهتری بگیرند.

۴. رعایت استانداردهای حسابداری:
این اصل با استانداردهای حسابداری هماهنگ است و به شرکت‌ها کمک می‌کند تا گزارش‌های مالی خود را مطابق با این استانداردها تهیه کنند.

محدودیت ها و چالش های اصل تحقق درآمد بدین شرح است:

۱. پیچیدگی در شناسایی درآمد:
در برخی موارد، شناسایی درآمد می‌تواند پیچیده باشد، به ویژه زمانی که قراردادها شامل چندین تعهد عملکردی یا پرداخت‌های مشروط باشند.

۲. تخمین‌ها و پیش‌بینی‌ها:
در برخی موارد، شرکت‌ها مجبور به استفاده از تخمین‌ها و پیش‌بینی‌ها برای شناسایی درآمد هستند، که این موضوع می‌تواند بر دقت گزارش‌های مالی تأثیر بگذارد.

گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....

این مفهوم  در حسابداری به معنای فرض واحد پولی است. این فرضیه بیان می‌کند که تمام معاملات و رویدادهای مالی باید بر حسب یک واحد پولی مشترک (مانند ریال، دلار، یورو و غیره) اندازه‌گیری و گزارش شوند. این فرضیه یکی از مفروضات بنیادین حسابداری است و به حسابداران کمک می‌کند تا اطلاعات مالی را به صورت کمی و قابل مقایسه ارائه دهند.فرض واحد پولی بر این مفهوم استوار است که پول واحد اندازه‌گیری مشترک برای تمام فعالیت‌های مالی است.

اهمیت  فرض واحد پولی بدین شرح است:

۱. کمی‌سازی و مقایسه‌پذیری:
این فرضیه به حسابداران کمک می‌کند تا اطلاعات مالی را به صورت کمی و قابل مقایسه ارائه دهند، که این امر تحلیل و تصمیم‌گیری را آسان‌تر می‌کند.

۲. ثبات در گزارش‌های مالی:
با استفاده از یک واحد پولی مشترک، گزارش‌های مالی شرکت‌ها ثبات پیدا می‌کنند و می‌توانند به راحتی با یکدیگر مقایسه شوند.

۳. رعایت استانداردهای حسابداری:
این فرضیه با استانداردهای حسابداریهماهنگ است و به شرکت‌ها کمک می‌کند تا گزارش‌های مالی خود را مطابق با این استانداردها تهیه کنند.

گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....

#هرروز_یک_مفهوم

Time Period Assumption

این مفهوم در حسابداری به معنای فرض دوره مالی است. این فرضیه بیان می‌کند که فعالیت‌های مالی یک واحد تجاری می‌تواند به دوره‌های زمانی مشخص (مانند ماه، فصل یا سال) تقسیم شود تا گزارش‌های مالی به موقع و قابل استفاده برای تصمیم‌گیری تهیه شوند. این فرضیه به ذینفعان (مانند سرمایه‌گذاران، مدیران و دولت) کمک می‌کند تا عملکرد مالی شرکت را در بازه‌های زمانی مشخص ارزیابی کنند.فرض دوره مالی یکی از مفروضات بنیادین حسابداری است و به این مفهوم اشاره دارد که عمر یک واحد تجاری به دوره‌های زمانی کوتاه‌تر تقسیم می‌شود تا گزارش‌های مالی بتوانند اطلاعات مفید و به‌موقع ارائه دهند. این دوره‌ها معمولاً به صورت ماهانه، فصلی یا سالانه تعیین می‌شوند و به آن‌ها دوره‌های مالی گفته می‌شود.

ویژگی‌های اصلی فرض دوره مالی  بدین شرح است:

۱. تقسیم عمر شرکت به دوره‌های کوتاه‌تر:
فعالیت‌های مالی شرکت به دوره‌های زمانی مشخص (مانند سال مالی) تقسیم می‌شود تا گزارش‌های مالی به موقع تهیه شوند.

۲. تهیه گزارش‌های مالی دوره‌ای:
شرکت‌ها موظفند در پایان هر دوره مالی، گزارش‌های مالی مانند ترازنامه، صورت سود و زیان و صورت جریان وجوه نقد را تهیه کنند.

۳. ارزیابی عملکرد مالی:
این فرضیه به ذینفعان اجازه می‌دهد تا عملکرد مالی شرکت را در دوره‌های مشخص ارزیابی کنند و تصمیمات بهتری بگیرند.

اهمیت  فرض دوره مالی  بدین شرح است:

۱. تهیه گزارش‌های مالی به موقع:
این فرضیه به شرکت‌ها کمک می‌کند تا گزارش‌های مالی خود را به موقع تهیه کنند و اطلاعات مالی را در اختیار ذینفعان قرار دهند.

۲. ارزیابی عملکرد مالی:
ذینفعان می‌توانند عملکرد مالی شرکت را در دوره‌های مشخص ارزیابی کنند و تصمیمات بهتری بگیرند. برای مثال، سرمایه‌گذاران می‌توانند بر اساس گزارش‌های مالی سالانه یا فصلی، تصمیم به خرید یا فروش سهام بگیرند.

۳. رعایت قوانین و استانداردها:
این فرضیه با استانداردهای حسابداری هماهنگ است و به شرکت‌ها کمک می‌کند تا قوانین مربوط به گزارش‌دهی مالی را رعایت کنند.

۴. شفافیت و پاسخگویی:
تهیه گزارش‌های مالی دوره‌ای به افزایش شفافیت و پاسخگویی شرکت‌ها کمک می‌کند، زیرا ذینفعان می‌توانند عملکرد مالی شرکت را به صورت منظم بررسی کنند.

گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....

این مفهوم در حسابداری به معنای فرض تداوم فعالیت است. این فرضیه یکی از اصول بنیادین حسابداری است و بیان می‌کند که یک واحد تجاری (مانند یک شرکت یا سازمان) به صورت نامحدود به فعالیت خود ادامه خواهد داد و قصد تعطیلی یا کاهش عملیات خود را در آینده قابل پیش‌بینی ندارد. بر اساس این فرضیه، دارایی‌ها و بدهی‌ها بر مبنای ارزش جاری (مانند ارزش بازار) اندازه‌گیری نمی‌شوند، بلکه بر اساس ارزش تاریخی ثبت و گزارش می‌شوند.فرض تداوم فعالیت به این معناست که شرکت در آینده نزدیک به فعالیت خود ادامه می‌دهد و نیازی به فروش دارایی‌ها یا تسویه بدهی‌ها به صورت فوری وجود ندارد. این فرضیه پایه‌ای برای بسیاری از اصول و روش‌های حسابداری است، زیرا اگر شرکت در آینده نزدیک تعطیل شود، روش‌های حسابداری و گزارش‌دهی مالی باید تغییر کنند.

اهمیت  فرض تداوم فعالیت بدین شرح است:

۱. ثبات در گزارش‌های مالی:
این فرضیه به ایجاد ثبات در گزارش‌های مالی کمک می‌کند

۲. تصمیم‌گیری بهتر برای ذینفعان:
ذینفعان (مانند سرمایه‌گذاران، بانک‌ها و دولت) می‌توانند بر اساس این فرضیه، عملکرد مالی شرکت را در بلندمدت ارزیابی کنند و تصمیمات بهتری بگیرند.

۳. رعایت استانداردهای حسابداری:
این فرضیه با استانداردهای حسابداری هماهنگ است و به شرکت‌ها کمک می‌کند تا گزارش‌های مالی خود را مطابق با این استانداردها تهیه کنند.

گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....

این مفهوم  در حسابداری به معنای فرض تفکیک شخصیت است. این فرضیه یکی از پایه‌ای‌ترین مفاهیم در حسابداری است و بیان می‌کند که یک واحد حسابداری (مانند یک شرکت، سازمان یا کسب‌وکار) به عنوان یک شخصیت مستقل از مالکان، مدیران یا سایر واحدهای تجاری در نظر گرفته می‌شود. به عبارت دیگر، فعالیت‌های مالی واحد حسابداری باید جدا از فعالیت‌های مالی افراد مرتبط با آن (مانند مالکان یا سهامداران) ثبت و گزارش شود. این فرضیه به حسابداران کمک می‌کند تا مرزهای یک واحد تجاری را مشخص کنند و اطمینان حاصل کنند که اطلاعات مالی فقط مربوط به آن واحد است و با امور مالی شخصی مالکان یا سایر واحدها ترکیب نمی‌شود. این تفکیک برای تهیه گزارش‌های مالی دقیق، شفاف و قابل اعتماد ضروری است.

ویژگی های اصلی فرض تفکیک شخصیت بدین شرح می باشد:

۱. شخصیت مستقل واحد تجاری:
واحد حسابداری به عنوان یک شخصیت حقوقی مستقل در نظر گرفته می‌شود که می‌تواند دارایی‌ها، بدهی‌ها، درآمدها و هزینه‌های خود را داشته باشد.

۲. تفکیک امور مالی مالکان و واحد تجاری:
دارایی‌ها و بدهی‌های مالکان یا سهامداران نباید با دارایی‌ها و بدهی‌های واحد تجاری ترکیب شود. برای مثال، اگر مالک شرکت از حساب شخصی خود برای پرداخت هزینه‌های شرکت استفاده کند، این معامله باید به عنوان یک وام از مالک به شرکت ثبت شود.

۳. تهیه گزارش‌های مالی جداگانه:
گزارش‌های مالی واحد تجاری (مانند ترازنامه، صورت سود و زیان و صورت جریان وجوه نقد) فقط باید فعالیت‌های مالی آن واحد را منعکس کنند و شامل فعالیت‌های مالی شخصی مالکان نباشند.

اهمیت فرض تفکیک شخصیت بدین شرح می باشد:

۱. شفافیت مالی:
این فرضیه به ایجاد شفافیت در گزارش‌های مالی کمک می‌کند، زیرا فعالیت‌های مالی واحد تجاری به وضوح از فعالیت‌های مالی مالکان یا سایر واحدها تفکیک می‌شود.

۲. قابل مقایسه بودن گزارش‌ها:
با تفکیک واحدهای تجاری، گزارش‌های مالی شرکت‌ها قابل مقایسه با یکدیگر می‌شوند، زیرا هر شرکت به عنوان یک شخصیت مستقل در نظر گرفته می‌شود.

۳. تصمیم‌گیری بهتر:
ذینفعان (مانند سرمایه‌گذاران، بانک‌ها و دولت) می‌توانند بر اساس گزارش‌های مالی دقیق و شفاف، تصمیمات بهتری بگیرند.

۴. رعایت قوانین و استانداردها:
این فرضیه با استانداردهای حسابداری هماهنگ است و به شرکت‌ها کمک می‌کند تا قوانین مربوط به گزارش‌دهی مالی را رعایت کنند.

گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی

انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....