این مفهوم در حسابداری به معنای روش‌های خروجی محور است. روش‌های خروجی محور یکی از دو روشی هستند که طبق استانداردهای بین‌المللی حسابداری، IFRS 15 درآمد حاصل از قراردادهای مشتری که مشابه استاندارد حسابداری شماره 43 ایران است ، برای سنجش میزان پیشرفت در ایفای تعهدات عملکردی به‌کار می‌روند. استفاده از این روش‌ها به واحد تجاری این امکان را می‌دهد که درآمد حاصل از قرارداد با مشتری را در طول زمان، متناسب با میزان انتقال کالا یا خدمات، شناسایی کند.
ماهیت و اهمیت این مفهوم در حسابداری:
روش‌های خروجی محور بر اساس میزان ارزش کالا یا خدماتی که تا به امروز به مشتری منتقل شده‌اند کار می‌کنند. به عبارت دیگر، این روش‌ها از داده‌هایی استفاده می‌کنند که نتیجه فعالیت انجام‌شده را نشان می‌دهند، نه صرفاً میزان منابع مصرف‌شده یا تلاش انجام‌شده. معیارهایی که معمولاً در چارچوب روش‌های خروجی محور استفاده می‌شوند عبارت‌اند از:
- واحدهای تولیدشده یا تحویل‌شده
- ارزش فروش کالاها یا خدمات تحویل‌شده
- مراحل قابل مشاهده‌ی تکمیل پروژه
- گواهی‌های رسمی تأیید شده توسط کارفرما یا مشتری
کاربرد روش‌های خروجی محور در شناسایی درآمد:
زمانی که خروجی انجام‌شده برای مشتری به‌وضوح قابل مشاهده و اندازه‌گیری است، استفاده از روش‌های خروجی محور ترجیح داده می‌شود. این روش به‌ویژه در صنایعی مانند ساخت، مهندسی، توسعه نرم‌افزار، و خدمات حرفه‌ای که دستاوردها قابل اندازه‌گیری و گزارش هستند، کاربرد گسترده‌ای دارد.
فرض کنید یک شرکت مهندسی قراردادی برای طراحی و نصب سیستم تهویه در یک ساختمان دارد. این شرکت می‌تواند با توجه به درصد قطعات نصب‌شده یا فازهای تکمیل‌شده (مثلاً طراحی، نصب، تست)، میزان پیشرفت پروژه را محاسبه کرده و بر همان اساس، درآمد مربوط را در طول مدت قرارداد شناسایی کند.
گردآوری، ترجمه و تدوین:
دکتر سید محمد باقرآبادی
انجمن حسابداران خبره ایران
نوآوری در اندیشه، پیشرو در عمل