این مفهوم در حسابداری به معنای شناسایی قرارداد با مشتری است. این گام، نخستین مرحله از چارچوب پنج‌مرحله‌ای استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی شماره ۱۵ (IFRS 15) که مشابه استاندارد حسابداری شماره 43 ایران است، محسوب می‌شود. در این مرحله، واحد تجاری باید ابتدا تأیید کند که آیا توافقی الزام‌آور با مشتری برای مبادله کالا یا خدمات وجود دارد یا خیر.
ماهیت و اهمیت این مفهوم در حسابداری:
بر اساس استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی شماره ۱۵ (IFRS 15) که مشابه استاندارد حسابداری شماره 43 ایران است، قرارداد توافقی است میان دو یا چند طرف که دارای پیامدهای اجرایی الزام‌آور بوده و منجر به ایجاد حقوق و تعهدات مشخص برای طرفین می‌شود. این قرارداد ممکن است کتبی، شفاهی یا مبتنی بر شیوه‌های تجاری رایج بین طرفین باشد. برای آن‌که یک توافق به‌عنوان «قرارداد» در چارچوب استاندارد بین‌المللی گزارشگری مالی شماره ۱۵ (IFRS 15) که مشابه استاندارد حسابداری شماره 43 ایران است، قابل شناسایی باشد، باید پنج شرط زیر هم‌زمان برقرار باشند:
- تأیید توافق بین طرفین:
طرفین باید به توافق رسیده باشند و قصد اجرای تعهدات خود را داشته باشند. - قابلیت شناسایی حقوق و تعهدات:
حقوق هر طرف نسبت به کالا یا خدمات قابل شناسایی باشد. - قابلیت شناسایی شرایط پرداخت:
شرایط پرداخت مربوط به کالا یا خدمات باید مشخص باشد. - ارزش اقتصادی قرارداد:
قرارداد باید دارای محتوای تجاری باشد؛ یعنی انتظار می‌رود که اجرای قرارداد موجب تغییر در جریان‌های نقدی واحد تجاری شود. - قابلیت وصول مبلغ معامله:
دریافت وجه در ازای کالا یا خدمات باید محتمل باشد.
گردآوری، ترجمه و تدوین:
دکتر سید محمد باقرآبادی
انجمن حسابداران خبره ایران
نوآوری در اندیشه، پیشرو در عمل
