این مفهوم در حسابداری به معنای فرض تداوم فعالیت است. این فرضیه یکی از اصول بنیادین حسابداری است و بیان می‌کند که یک واحد تجاری (مانند یک شرکت یا سازمان) به صورت نامحدود به فعالیت خود ادامه خواهد داد و قصد تعطیلی یا کاهش عملیات خود را در آینده قابل پیش‌بینی ندارد. بر اساس این فرضیه، دارایی‌ها و بدهی‌ها بر مبنای ارزش جاری (مانند ارزش بازار) اندازه‌گیری نمی‌شوند، بلکه بر اساس ارزش تاریخی ثبت و گزارش می‌شوند.فرض تداوم فعالیت به این معناست که شرکت در آینده نزدیک به فعالیت خود ادامه می‌دهد و نیازی به فروش دارایی‌ها یا تسویه بدهی‌ها به صورت فوری وجود ندارد. این فرضیه پایه‌ای برای بسیاری از اصول و روش‌های حسابداری است، زیرا اگر شرکت در آینده نزدیک تعطیل شود، روش‌های حسابداری و گزارش‌دهی مالی باید تغییر کنند.
اهمیت فرض تداوم فعالیت بدین شرح است:
۱. ثبات در گزارش‌های مالی:
این فرضیه به ایجاد ثبات در گزارش‌های مالی کمک می‌کند
۲. تصمیم‌گیری بهتر برای ذینفعان:
ذینفعان (مانند سرمایه‌گذاران، بانک‌ها و دولت) می‌توانند بر اساس این فرضیه، عملکرد مالی شرکت را در بلندمدت ارزیابی کنند و تصمیمات بهتری بگیرند.
۳. رعایت استانداردهای حسابداری:
این فرضیه با استانداردهای حسابداری هماهنگ است و به شرکت‌ها کمک می‌کند تا گزارش‌های مالی خود را مطابق با این استانداردها تهیه کنند.
گردآوری، ترجمه و تدوین: سید محمد باقرآبادی
انجمن حسابداران خبره ایران، همیشه نوآور و پیشرو....
