به طور کلی سهام نشان دهنده منافع مالک در یک واحد تجاری است. منافع ناشی از مالکیت اغلب به عنوان " منفعت باقیمانده" نامیده می شود. زیرا طلب و ادعای سهامداران در مورد دارایی شرکت، در مرحله آخر تمام طلب ها قرار دارد.
انواع سهام
سهام عادی: نوعی ورقه بهادار است که نشان دهنده مالکیت و ادعای دارنده آن بر بخشی از یک شرکت و درآمدها و دارایی های آن است. دارندگان سهام عادی می توانند در مجامع و جلسات سالیانه شرکت کنند، حق رای دارند و می توانند در رای گیری ها و انتخاب اعضای هیات مدیره شرکت کنند و اگر سود بین سهامداران تقسیم شود، آن ها هم بخشی از آن سود را دریافت خواهند کرد. در واقع سهامداران عادی با انتخاب هیات مدیره و حق رای در مجامع، سیاست شرکت را تعیین و بر شرکت خود کنترل دارند.
سهام ممتاز: نوعی از مالکیت سهام شرکت‌ها است که دارنده آن ادعای بیشتری بر روی دارایی‌ها یا سود شرکت نسبت به سهامداران عادی دارد. سودی که سهامداران ممتاز به صورت سالیانه دریافت می کنند ممکن است تضمینی باشد و شرکت هر سال ملزم به پرداخت سود مقرر به دارندگان سهام ممتاز باشد. همین طور ممکن است سهامداران ممتاز از اولویت بالاتری در دریافت سود نسبت به سهامداران عادی برخوردار باشند. در عوض معمولا برخی حقوق نظیر حق رای در مجامع از دارندگان سهام ممتاز سلب شود. در واقع سهم ممتاز مانند ترکیبی از سهام عادی و اوراق بدهی است.
سهام ممتاز ویژگی های اوراق بدهی نظیر اوراق قرضه که سود ثابت دارند و اوراق مالکیت نظیر سهام که پتانسیل افزایش قیمت دارند، با هم ترکیب می‌کند. با این حال جزییات سهم ممتاز شرکت‌های مختلف ممکن است با یکدیگر متفاوت باشد که این جزئیات به هنگام انتشار این نوع سهام مشخص و اعلام می شود.
حق تقدم سهام
شرکت‌ها از نظر قانونی باید چنان عمل کنند که انتشار سهام سبب تضعیف منافع سهامداران موجود نشود. در این شرایط، شرکت به سهامداران موجود حق خرید درصدی از سهام جدید به تناسب درصدی از سهام که در حال حاضر دارند، را می دهد و سپس سهام جدید را به خریداران جدید عرضه می کند. برای آن که خرید سهام جدید برای سهامداران موجود جالب توجه باشد، شرکت حق تقدم انتشار می دهد.
حق تقدم به مالکان آن حق ( و نه تعهد) خرید تعدادی از سهام جدید را در قیمت ثابت- که به آن قیمت حق تقدم می‌گویند- می دهد. از این تعریف کاملا روشن است که این حق مبین اختیار معامله است.
